Ang Paglalakbay Sa Lanao

Ang Paglalakbay Sa Lanao

Ni: George Mendoza

Ako si Ka. Arnold, isa akong dating kumander ng kilusang makakaliwang grupong New People’s Army (NPA) na kumikilos sa bahaging Timog ng bansa.

Noong dekada 80, kaliwa’t kanang ang ginawa naming pag-atake laban sa puwersa ng Sandatahang Lakas ng Pilipinas sa aming lalawigan.

Araw-araw ay marami kaming napapatay na mga sundalo sa pamamagitan ng pag-ambush at pagsalakay sa kanilang mga kampo.

Bagama’t marami ang aming napatay sa panig ng puwersa ng pamahalaan, marami rin ang nalalagas sa aming samahan.

Prinsipyo namin na ipaglaban ang demokrasya at kalayaan para sa sambayanang Pilipino maging sa bayan.

Sumapi ako sa samahang ito upang ipaghiganti ang aking pamilya na walang awang pinatay ng mga sundalo habang lulan ng pampasaherong dyip ang aking mga magulang at apat na kapatid na lalaki.

Pinagbintangang silang mga miyembro ng NPA kaya’t walang awa silang pinaslang isang hapon sa isang bayan sa lalawigan ng Lanao del Norte.

Mula nang ilunsad ang Martial Law ni dating Pangulong Ferdinand Marcos, marami ang nagrebelde ng mga panahong iyon. Ito ay dahil sa labis na labis na paggamit ng kapangyarihan ng mga kinauukulan maging ng matataas na opisyal na mga sundalo.

19-anyos ako nang magrebelde laban sa pamahalaan.

Umabot sa mahigit isang buwan ang pagsasanay ko para matuto kung paano gumamit ng ng mataas na kalibreng baril maging ang mga taktika sa pakikipaglaban sa mga sundalo.

Isang hapon noong 1984, inambus namin ang anim na 6×6 truck na dumadaan sa isang kalsada na napalibutan ng matayog na bangin.

Nang makatawid sa tulay ang nasabing sasakyan, binanatan agad ng aming mga kasamahan na nasa kabilang bundok ang huling 6×6 truck.

Sabay-sabay rin naming pinaulanan ng mga bala mula sa aming mga malalakas na sandata ang unang sasakyan ng mga sundalo.

Dito ko nasaksihan ko paano napapatay ang mga sundalo matapos tamaan ng mga bala buhat sa aming samahan.

Mabilis na nagsitalon mula sa kanilang mga sasakyan ang ibang mga sundalo at nakipagpalitan ng putok sa amin.

Matinding bakbakan ang naganap nang mga oras na iyon.

Nang makita ko ang anim na sundalo na nagkukubli sa isang malaking bato, kaagad ko itong pinaulanan ng mga bala gamit ang aking M-60 machine gun.

Patay agad ang anim na mga sundalo. Ni isang bala ay hindi sila naganti ng putok sa aking panig.

Habang patuloy na tumatakbo ang oras, walang puknat na bakbakan din ang nagaganap.

Mga malalaking pagsabog at iba’t ibang uri ng putok mula sa matataas na kalibreng baril ang naghari sa hapong iyon.

Mahigit kami sa 50 sa aming kinaroroonan. Nang gumanti ang mga sundalong nakapagtago sa isang malaking bato, nalagasan kami ng apat.

Basag ang mga bungo at putol-putol ang mga katawan ng kasamahan ko nang tamaas sila ng bala mula sa mga kalaban.

Dahil sa tindi ng aking galit, tumayo ako at tumakbo patungo sa kinaroroonan ng nagtatagong mga sundalo.

Walang habas kong pinapatukan sila gamit ang aking armas hanggang sa sila ay aking napatay.

Lingid sa aming kaalaman, daang-daang sundalo na pala ang nakapagresponde sa lugar ng bakbakan.

Kaagad nagbigay ng hudyat ang aming kumander na tumakas na baka marami pa ang malalagas sa aming grupo.

Habang patuloy ang bakbakan, dahan-dahan kaming umuurong patakas bitbit ang mga kasamahan naming nasawi.

Batay sa aming napag-alaman, umabot sa 39 na mga sundalo ang napatay sa ambush naming iyon.

Sa aming panig naman, 11 rin ang namatay.

Iyon ang unang giyera na sinamahan ko.

Nang lumaon, naging bihasa na ako sa giyera na nakatawag pansin naman sa aming kumander.

Nang salakayin namin ang isang kampo ng mga sundalo sa bahaging kanluran ng Lanao del Norte, nasawi ang aming kumander na si Ka. Eddie.

Dahil sa husay ko sa larangan ng pakikipagbakbakan, hinirang ako ng aking mga kasamahan bilang kumander.

Sa ilalim ng aking pamumuno, kaliwa’t kanan din ang ginawa naming pang-a-ambush sa mga sundalo, at pagsalakay sa kanilang mga kampo.

Nang mga panahong iyon, marami na ang sumasapi sa aming kilusan.

Karamihan sa kanila ay mga biktima ng pang-aabuso, karasahan at kasakiman ng ilang sundalo na gahaman.

Hangad naman ng ibang sumasapi na mabago na ang sistema ng pamahalaan dahil sa bugok na pamamalakad ng dating Pangulong Marcos.

Dahil sa patuloy naming pagdami, mas matitindi pa ang ginawa naming pag-atake laban sa tropa ng pamahalaan. Marami ang nasawing sundalo nang mga oras na iyon.

Isang umaga, isa sa mga alagad ko ang lumapit sa akin at ipinagbigay-alam na may isang dalaga na ibig sumali sa aming kilusan.

Siya si Rowena, 19-anyos, maganda, sexy at may pagka-mestisahin.

Sa aming pag-uusap, pare-pareho ang aming dahilan kaya sumapi sa makakaliwang kilusan.

Pinatay rin ang kanyang mga magulang maging ang kanyang mga kapatid nang magsagawa ng operasyon ang mga sundalo sa kanilang nayon.

Pinagbintangan umano ang kanyang pamilya na sumusuporta sa mga rebelde kaya’t pinagbabaril ang mga ito.

Ibig niyang ipaghiganti ang kanyang pamilya.

Sa loob ng tatlong linggong pag-e-ensayo, isinabak ko na si Rowena sa isang ambush sa isang Brgy. Balili sa bayan ng Kapatagan.

Matindi ang giyerang iyon.

Habang nasa kaligtaan ng bakbakan, nakitaan ko ng husay si Rowena. Bukod sa matalino, alam din niya ang mga taktika sa panahon ng kagipitan.

Nakaganti man ng putok ang mga sundalo sa aming panig, patay rin sila lahat.

Iyon ang operasyon namin na itinuring naming tagumpay dahil ni isa aming panig ay walang nalagas.

May mga pagkakataon na kami ni Ka. Rowena ang madalas na magkasama sa pagsalakay sa mga kampo ng sundalo.

Magaling siyang mag-isip kaya’t humihingi rin ako sa kanya ng taktika para magtagumpay ang aming operasyon.

Sa edad kong 21-anyos, naging malapit kami ni Ka Rowena sa isa’t isa. Wala namang problema sa aming mga kasamahang rebelde dahil kinikilig din naman sila ‘pag magkasama kami ni Ka. Rowena.

Tuwing may matapos kaming operasyon laban sa tropa ng pamahalaan, madalas kaming tinutukso ng aming mga kasapi na naging daan para maging malapit kami sa isa’t isa ni Rowena.

Alas 9:00 ng gabi sa aming kampo, minumuni-muni ko ang aking mga nakaraan.

Napaluha pa ako nang maalala ko ang masayang pagsasama ng aking mga magulang at mga kapatid noong buhay pa sila.

Nang mga panahong iyon ay halos hindi ko matanggap ang biglaang pagkawala nila.

Biglang may humawak sa aking balikat buhat sa aking likuran.

“May problema ka ba, Ka. Arnold?” si Ka. Rowena.

Bigla akong napatayo sa aking kinauupan sabay punas ng aking luha.

“Ha? E, wala… wala ‘to.” palusot ko.

“Alam ko kung ano ang problema mo. Maaaring naaalala mo ang iyong pamilya kaya ka umiyak,” sabi ni Ka. Rowena.

“Paano mo nalaman?” tanong ko.

“Alam ko kung ano ang dahilan kaya ka nagrebelde. Si Ka. Junrey ang nagkuwento sa akin,” paliwanag ni Ka. Rowena.

Matagal na naming kasama si Ka. Junrey. Saksi siya kung sino ako bago ako naging kumander sa aming kilusan.

Habang nag-uusap kami ni Ka. Rowena, lalakad din kami papasok sa aking kubo kung saan dito ako nagpapahinga.

Marami kaming napag-usapan ni Ka. Rowena hanggang sa maungkat namin ang aming mga nakaraan.

May naging kasintahan din siya noon na talagang mahal na mahal niya. Pero pinatay rin ito ng mga sundalo dahil napagkalaman din itong rebelde.

Naikuwento ko rin sa kanya ang dati ko ring kasintahan na ginahasa ng mga sundalo bago ito pinatay.

Naging malungkot ang aming pag-uusap. Hindi na namin napag-usapan ang layunin ng aming kilusan kundi ang mga personal na buhay namin sa isa’t isa.

Napaluha rin si Ka. Rowena habang sinasalaysay niya ang kanyang nakaraan, pero bigla siyang ngumiti sabay sabing, “wag na nating pag-usapan iyon. Ang mahalaga ay kung ano ‘yung nasa hinaharap.”

Pinahid ko ang kanyang luha sa pisngi.

“Mahal na kita, Ka. Arnold, at ikaw ang dahilan kung bakit naging masaya ang buhay ko ngayon.”

Bigla akong natulala nang marinig ko ang salitang iyon mula kay Ka. Rowena.

Hindi ako makapagsalita. Napatingin lang ako sa kanya.

“Kaya, hanggang kailan man matatapos ang ating paghihiganti at pakikibaka, kung ano man ang mangyari sa aking buhay, gusto kong laging nasa piling mo,” sabi sa akiin ni Ka. Rowena na halatang malungkot nang bigkasin niya iyon.

“Ah…” iyon lang ang nasabi ko. Bigla akong nablangko.

Aminin ko man sa kanya o hindi, malaki rin ang pagtingin ko kay Ka. Rowena.

Alam kong alam ni Ka. Rowena na sa tuwing may operasyon kami lalo na kung nasa kaligitnaan ng giyera, siya ang laki kong binabantayan. Samakatuwid, takot akong may mangyari sa kanya.

Hindi ko napigilan ang aking sarili. Hinawakan ko ang malambot na kamay ni Ka. Rowena.

Nagtinginan kami. Hinalikan ko siya sa labi pero…

“Hoy, sinabi mo na sa akin na mahal mo ako?” sabay kurot niya sa akin sa aking tagiliran.

Ngumiti lang ako sabay sabing, “kailangan pa bang sabihin iyon?”

Hinalikan ko sa kanyang labi si Ka. Rowena at gumanti naman siya sa akin.

Naging mainit ang aming halikan.

Hinawakan ko siya sa leeg para lalong madiin ang kanyang bibig sa aking bibig.

Biglang napatigil ang aming ginagawa nang biglang…

“Kumander, doon kayo sa loob ng kuwarto mo para ‘di kayo maisturbo!” sigaw ng aming mga kasamahan na nakangiti pa.

Nakalimutan pala namin na isara ‘yung bintana.

Dinala ko si Ka. Rowena sa kuwarto ko at ‘di naman ito pumalag.

Sa aking kama, patuloy ang aming halikan ni Ka. Rowena hanggang sa dahan-dahan ko siyang inihiga.

Nakapatong ako sa kanya habang patuloy ang aming laplapan.

Pinagapang ko ang aking labi sa kanyang leeg at napaungol siya.

Humigpit ang pagkakahawak niya sa aking ulo.

Hinubad ko ang kanyang uniporme at kasunod niyon ang kanyang bra.

Lumantad sa aking mabibilog na mga suso ni Ka. Rowena.

Ang puti at ang kinis ng kanyang katawan. Lalong gumanda si Ka. Rowena kapag hubad ang kanyang katawan.

Hindi ko lubos maisip kung bakit ito nagrebelde gayung ang ganda-ganda naman nito.

Malas ko rin kung wala si Ka. Rowena sa aming kilusan.

Maaaring hindi ako makakatikim ng puke ng babaeng ganitong kaganda.

Mabilis ko ring hinubad ang aking uniporme.

Nilagay ko ang aking kalibre. 45 sa sahig.

Muli akong lumapit kay Ka. Rowena at hinubad ko ang uniporme niyang pantalon.

Lalo pang gumanda si Ka. Rowena nang panty na lang nito ang natira sa katawan niya.

Lalong tumigas ang titi ko sa aking nakita.

Halos labasan na ako nang makita ko ang hubad na katawan ni Ka. Rowena.

Kasunod kong tinanggal ang panty ni Ka. Rowena at dito bumalaga sa aking paningin ang kanyang pekpek na maliit pa ang hiwa. Halatang virgin pa ang babae na ito.

Napaganda rin ng kanyang bulbol dahil hindi ito gaanong makapal.

Pareho na kaming hubo’t hubad ni Ka. Rowena.

Binuka ko ang kanyang mga hita at pinatungan ko siya.

Nagsimula ang aming laplapan. Nagpalitan kami ng laway.

Lalo akong ginanahan sa kanya dahil mabango ang kanyang hininga.

Mula sa kanyang labi, pinapang ko ang aking dila sa kanyang leeg padiretso sa kanyang mga suso.

Nilaru-laro ko ng aking dila ang kanyang utong.

Masarap si Ka. Rowena dahil matigas pa ang kanyang mga suso. Halatang wala pang nakadale sa kanya.

Pinkish din ang kanyang mga utong kaya sarap na sarap akong paglaruan ang mga ito.

Matagal kong pinagsawaan ang mga suso ni Rowena.

Tuwing lumalapat ang aking dila sa kanyang mga utong ay napaliyad siya sa sarap.

Pigil ang kanyang mga ungol.

Habang nilaripot ko ng aking dila ang isa niyang suso, lumalamas naman ang isa kong kamay sa kabila niyang dede.

Matapos ang ilang minutong paglapirot ko sa kanyang mga suso, gumapang na ang bibig ko pababa sa kanyang puke.

Ang sarap ng kanyang pekpek. Talagang maliit pa ang hiwa. Halatang masikip na masikip.

Hinawi ko ang kaunting bulbol doon ay binuka ang dalawang pisngi ng pekpek ni Ka. Rowena.

Dito ko dinidila-dilaan ang kanyang maliit na tinggil. Sa bawat dila ko ay lalong napaungol si Rowena.

Humigpit lalo ang pagkakahawak niya sa ulo ko.

Naramdaman kong may umaagos na katas sa kanyang pekpek.

Habang patuloy ako sa pagtatampisaw sa magandang katawan ni Ka. Rowena, bigla kaming natauhan nang marinig namin ang sunud-sunod na putok sa labas.

“Ka. Roger! Sinalakay tayo ng mga sundalo!” sigaw ng aming kasamahan na noon ay nakipagpalitan na ng putok sa mga kalaban.

Mabilis kaming nagbihis ni Ka. Rowena.

Hindi ko na nga naisuot ang aking brief sa sobrang pagmamadali.

Kinuha ko sa sahig ang aking baril na kalibre .45 maging ang aking armalite rifle at ikinasa ko ito sabay dapa.

Si Ka. Rowena naman ay patuloy sa kanyang pagbibihis.

Sinabihan ko siyang dumapa habang nagbibihis baka tamaan siya ng mga bala na nagtagusan sa dingding ng kubo.

Nang matapos siyang magbihis ay sabay kaming bumaba sa kubo.

Nagliwanag ang buong paligid dahil nasunog ang ilang kubo sa aming kuta matapos pasabugin ng sumasalakay na mga sundalo.

Nakita kong nakadapa ang ilan sa aking mga tauhan. May nagkukubli at mayroon namang abala sa pakikipagpalitan ng putok sa nakaposisyong mga kalaban.

Nagkubli kami ni Ka. Rowena sa isang malaking bato malapit sa kubo.

“Kumander, ano ang gagawin natin? Marami nang mga kasamahan natin ang namatay!” pasigaw na sabi ni Rowena dahil halos hindi na kami magkarinigan dahil sa sobrang ingay na likha ng mga pagsabog at mga putok.

Nagpupuyos ako sa galit nang makita kong duguang nakabugta ang aming mga kasamahan.

Ang daming namatay!

Nakita kong marami ang mga kalaban.

Mukhang napalibutan na kami.

Wala akong ibang paraan kundi umurong dahil kung hindi mamamatay kaming lahat sa bakbakang iyon.

“Atras mga kasama! Atras!” pasigaw kong utos sa aking mga tauhan kasabay ang pagkaway ko ng aking kamay na naghudyat na kailangan na naming umatras.

Agad namang nakaalerto ang aming kasamahan at sabay-sabay kaming umatras habang nakipagpalitan ng putok.

Hindi na namin magawa pang dalhin ang mga kasamahan naming nasawi dahil sa gipit na kami sa oras.

Tanging mga sugatan na lamang ang dinala namin nang mga oras na iyon.

Sabay-sabay kaming nagpaputok sa kinaroroonan ng mga sundalo para hindi kami masundan.

Napansin naming hindi kaagad makasunod ang mga sundalo dahil nakaalerto na pala aming mga snipers na nagkukubli sa mga malaking puno. Binabaril nila ang sinumang kalaban na magtangkang humabol sa amin.

“Ka. Roger, wala na akong bala!”

Napalingon ako sa bahaging kanan nang marinig ko ang sigaw.

Si Ka. Rowena wala na siya bala.

Kaagad kong kinuha ang aking kalibre .45 at inihagis kay Ka. Rowena.

Sinalo niya ang baril at mabilis siyang nagkober sa isang malaking puno ng kahoy na may malalaking bato sa ilalim.

Habang abala ang aking mga kasamahan sa pakikipagpalitan ng putok sa kinaroroonan ng nagtatagong mga sundalo, hinahanap ko naman si Ka. Junrey.

Siya Ka. Junrey kasi ang may dala ng subersibong dokumento kung saan nakalista roon ang mga pangalan ng ilang mataas na opisyal ng militar na may malaking kasalanan sa bayan, maging ang kampo na pinagpaplanuhan naming salakayin.

Tumakbo ako pabalik sa aming pinanggalingan kasabay ang aking pagratrat sa puwesto ng mga kalaban.

Kahit wala akong makitang sundalo walang habas akong nagpaputok. Hindi napagod ang aking daliri sa pagkalabit ng gatilyo ng aking armalite.

Nang maubusan ng bala ang aking armas, mabilis akong nagkubli sa malalaking bato. Pinalitan ko ng magasin ang aking armas at ikinasa agad nang maisalpak ang panibagong magasin na punung-puno ng mga bala.

Sumilip ako. Biglang nanlaki ang mga mata mo at kasabay ang pagkabog ng aking dibdib.

“Ka. Roger, tumakbo ka na! Kailangan n’yo nang tumakas baka maubos tayo!”

Lalong kumulo ang aking dugo nang makita ko si Ka. Junrey.

Wala na ang mga paa niya at putol pa ang kanang niyang braso.

Naliligo siya sa sarili niyang dugo. Nakabulagta siya sa lupa.

Parang gusto niyang humingi ng saklolo pero tila batid na niyang mamatay siya.

“Mga putang ina n’yoooooo!” ngitngit ko kasabay ang paglabas ko sa aking puwesto at pinaulanan ko ng bala ang dalawang sundalo na nagtatangka sumugod sa aking kinaroroonan.

Bumulagta ang dalawa matapos kong tamaan.

Mabilis kong tinungo si Ka. Junrey.

“Ka. Junrey, buhatin na kita! Tumakas na tayo!” sabi ko sa kanya sabay bagsak ko ng aking armalite sa lupa.

“Hindi na kailangan, Ka. Roger. Alam kong mamatay na ako.” mahina niyang sabi.

“Mabubuhay ka pa, Ka. Junrey! Mabubuhay ka pa!”

Nakita kong sumuka na siya ng dugo. Naglabasan na rin ang dugo sa kanyang ilong.

“Ang hiling ko lang na sana ay ipaglaban n’yo ang demokrasya at kalayaan para ating bayan. Hangga’t buhay pa kayo, ipagtanggol n’yo ang mga naaapi. Sana’y magtagumpay ang ating pangkat laban sa gahaman nating pamahalaan,” ang madamdaming pahayag ni Ka. Roger sabay damit ng kalibre .45 at inabot niya sa akin.

“Ka. Arnold, kailanman ay hindi ko pinapangarap na ang mga kalaban ang kikitil sa sarili kong buhay.” pilit ako ni Ka. Junrey na hawakan ang baril.

Alam ko na ang ibig niyang sabihin, gusto niyang ako ang papatay sa kanya kaysa ang mga kalaban ang mga kalaban ang kikitil sa kanyang buhay.

Masakit man sa aking kalooban na malagasan ng isang kasamahan, kasamahan na ilang taon ding nakasama ko sa iba’t ibang uri ng operasyon ng aming kilusan, gagawin ko ito alang-alang sa kahilingan niya.

Lalo siyang maghihirap kapag mabuhay sa mundong ito na hindi isa nang inutil.

Kinuha ko ang inabot niyang baril.

Bang!

Umalingawngaw ang putok ng kalibre .45 at pumanaw si Ka. Junrey.

Mercy killing ang tawag namin dito.

Mabilis kong kinuha ang bag niya na naglalaman ng subersibong dokumento.

Dinampot ko na rin ang M203 rifle niya at saka mabilis akong tumakbo patungo sa kinaroroonan ng mga kasama ko.

Natigmak ng dugo sa aming panig ang biglaang pag-atake ng mga sundalo sa aming kuta.

Marami ang nalagas sa aming panig.

Hindi na nagawa pang humabol ng mga sundalo sa aming pagtakas dahil sa aming mga snipers na nakaantabay sa kanila.

Madaling araw kaming nakarating sa bundok ng isang bayan sa Lanao del Sur.

Ginalugad muna naming mabuti ang bundok na iyon sa pangambang may panganib dito.

Nang matiyak naming ligtas ang lugar na iyon, doon na kami gumawa ng kuta.

Banaag sa mukha ng mga kasama ko ang labis na kalungkutan dahil sa pagkalagas ng aming kasamahan sa pag-atakeng iyon ng mga sundalo.

“Mga kasama! Kasama na sa ating mga mithiin na makamit ang demokrasya at kalayaan para sa ating bayan at mamatayan sa iba’t iba uri ng bakbakan. Hindi natin dapat damhin ito. Oo, masakit ang mawalan ng kasama. Pero ang hakbang nating ito ay hindi para sa atin kundi para sa kinabukasan ng mga kabataan na naghahangad ng kapayapaan at magkaroon ng matinong gobyerno!” ito ang hiyaw kong pahayag sa aming mga kasama.

Napagmasdan kong may nakikinig sa akin habang ang iba naman ay nakayuko na tila nagdaramdam sa matinding pagsubok na natikman namin kanina.

“Kung ayaw n’yo nang sumapi sa kilusang ito, puwede kayong bumaba sa bundok para sumuko sa gobyerno!”

Walang kumibo. Tila nabuhayan ng loob ang mga kasama kong nagmukmok kanina.

“Mabuhay si Ka. Arnold!” sigaw ng isang babae.

“Mabuhay!!!” sabay na sabay na tugon ng karamihan at itinaas ang kanilang mga armas at iwinagayway sa ere.

“Mabuhay ang Bagong Hukbong Bayan at ang Partido Komunista ng Pilipinas!”

“Mabuhay!!!”

Si Ka. Rowena ang nakita kong sumigaw at itinaas din ang kanyang armas na A-K 47.

Makalipas ang ilang araw, balik na sa normal ang aming pamumuhay sa bundok.

Naging kampo na namin ang liblib na bundok na iyon.

Nananatili sa humigit kumulang sa 6,000 ang puwersa ng aming kilusan nang mga panahon iyon.

Patuloy pa itong tumaas dahil sa patuloy na pagdami ng mga taong gustong sumapi sa amin.

Gabi ng Martes, nakahiga ako sa aking kuwarto.

Dumating si Ka. Rowena. Bagong paligo siyang nang pumasok sa aking kuwarto.

Tila nanumbalik ang aking libog nang malanghap ko ang kabanguhan ni Ka. Rowena.

Nakita kong hinubad ni Ka. Rowena ang kanyang t-shirts. Nakatalikod siya.

Biglang kumislot ang titi ko. Tumigas uli ito nang makitang naka-bra na lang siya.

Sa isip-isip ko, alam kong nabitin din siya nung magkantutan na sana kami kaso biglang sinalakay ng mga sundalo ang aming kampo.

Nanatili akong nakamasid kay Ka. Rowena habang ako ay nakahiga sa aking kama.

Ilang sandali pa ay humarap siya sa akin at ngumiti.

Ningitian ko rin siya bilang ganti ko.

Lumapit siya sa akin at hinalikan niya ang aking labi.

Ang bango ng hininga niya. P a n t a s y a . c o m

Hindi ako nakapagpigil, bigla ko siyang niyapos at pinutakti ng sunud-sunod na halik.

Gumanti naman siya kaya’t naging mainit ang pag-iiskrimahan ng aming mga dila.

Narinig kong umuungol si Ka. Rowena kaya lalo akong nalilibugan sa kanya.

Kaagad kong tinanggal ang bra niya kasama na ang panty niya.

Pinahiga ko siya sa aking kama at naghubad na rin ako ng aking saplot sa katawan. Wala akong itinira.

Muli kong siniil ng malamyos na halik si Ka. Rowena.

Masarap ang aming palitan ng laway.

Binuka ko ang kanyang mga hita at pumatong ako sa kanya.

Pareho kaming libog na libog dahil sa paglapat ng aming mainit na katawan.

Walang tutol na binuka ni Ka. Rowena ang kanyang mga hita.

Bago ako pumatong ay tinignan ko muna ang kanyang puke.

Ang sarap ng puke niya. Hindi pa gaanong makapal ang bulbol ni Ka. Rowena kaya’t banaag doon ang maliit na hiwa ng kanyang puke.

Napabuntong hininga ako.

Ningitian ako ni Ka. Rowena at gumanti naman ako sa kanya.

Muli ko siyang pinatungan at nakipaghalikan uli sa kanya.

Lapat na lapat sa aking dibdib ang mabibilog niyang mga suso.

Damang-dama ko ang init ng mga iyon.

Ang sarap ng pakiramdaman ko. Parang nasa langit ako dahil sa sobrang sarap na nararamdaman.

Damang-dama ko rin ang kanyang bulbol na lumalapat sa aking titi.

Ang kinis ng katawan niya. Sobrang sarap ng pakiramdam ko habang patuloy ang aming pag-iispadahan ng aming mga dila.

Bawat haplos ng mga kamay ni Ka. Rowena sa likod ko ay damang-dama ko ang kanyang labis na pagmamahal sa akin. Pagmamahal na nagpapaantig ng aking kalibugan.

“Yari ka sa akin ‘pag niloko mo ako.” bulong ni Ka. Rowena sabay ngiti sa akin.

“Hindi ko magagawa iyon, may baril ka naman kaya puwede mo akong barilin he he he!” tugon ko sa kanya.

“Pilyo ka talaga, ilang babae na kaya ang nagalaw mo,” parang may dudang tanong niya sa akin.

Kindat ang sagot ko sa kanya sabay pailing-iling ko na nagpapahiwatig na siya lang ang babaeng makakantot ko.

Marahan niyang kinurot ang aking pisngi at pagkatapos iyan at hinalikan niya ako sa labi. Masiil na halik.

Maalab ko ring iginapang ang aking dila sa kanyang leeg. Napaliyad siya sa bawat pagkanti ko ng aking dila.

Damang-dama kong nasasarapan siya sa ginagawa naming iyon.

Dumako ako sa kanyang mga malusog na suso. Nilamas-lamas ko ng kanang kamay ko ang isa niyang suso. Dahan-dahan kong nilapirot ang maliit na utong doon.

Abala naman ang aking malikot na dila sa kaliwang utong ni Ka. Rowena habang ang kaliwa kong kamay naman ay abala rin sa paglalaro ng kanyang tinggil.

“Uuuugghhhh…

Ka. Arnooooold… ahhhh…” ang mga ungol ni Ka. Rowena kasabay ng pagliyad ng kanyang katawan. Nakahawak ang kanyang mga kamay sa aking ulo.

Sa bawat paglaro ko ng aking daliri sa kanyang basang-basa puke ay lalong humihigpit ang pagkakahawak niya sa ulo ko.

“Ahhhh…. oohhhh…” tila mabaliw si Ka. Rowena sa aking ginagawa sa kanya.

Pinagbuti ko pa ng husto ang aking paglapirot sa kanyang basang hiwa kasabay ang walang humpay na paglamas at paglaro ng aking dila sa kanyang mga utong.

Matapos kong lapirutin ng aking dila ang kaliwa niyang utong ay dumako naman ako sa kanan para pagsawaan ang isa pang utong niya na naghihintay roon.

Ang kanang kamay ko na naman ang nagtungo sa makipot na lagusan ni Ka. Rowena.

Dahan-dahan kong ipinapasok ang dalawa kong hintuturo sa maliit na lagusan ng kanyang kepyas.

Nang ipasok ko na ang aking mga daliri ay biglang napaliyad si Ka. Rowena.

“Ahhhhh…. ahhhhhh… Ka. Arnoooold… ang saraaaaap… ooohhh….” tila mapatid ang hinga ni Ka. Rowena sa sobrang sarap na kanyang naramdaman.

Batid kong maraming beses na siyang nilabasan base na rin sa mga ungol niya at pag-indayog ng kanyang puwetan tuwing maglabas-masok ang darili ko sa kanyang puke.

Pinagmasdan ko si Ka. Rowena habang abala ako sa aking ginagawa.

Nakapikit ang kanyang mga mata.

Banaag sa kanyang mukha na ninanamnam ang sobrang sarap na naramdaman na marahil ay ngayon lang niya natikman. Napakagat labi siya. Para lalo siyang masarapan ay ginawa kong tatlong daliring ipapasok sa kanyang kaloob-looban.

Bawat sagi ko ng aking daliri sa kanyang kuntil at lalo siyang napaliyad.

Damang-dama kong sarap na sarap siya sa aking paglapirot sa katawan niya.

Ilang saglit pa ay tumigil ako.

Namangha si Ka. Rowena sa biglang pagtigil ko.

Tumingin siya sa akin habang humiga ako.

Sumenyas ako sa kanya na ako na naman ang trabahuin niya.

Kumunot ang noo at para siyang nakatikim ng suka dahil sa pagbiglang pagbago ng mukha niya.

“Sige na, ako na naman ang trabahuan mo,” pakiusap ko sa kanya.

Umiiling siya. Iling na tanda ng pagtutol. Hinawakan ko ang isa niyang suso. Matigas ito.

Dahan-dahan ko iyon na pinisip-pisil. Banayad ang aking paglamas.

Pumikit ang kanyang mga mata at nagbago ang kanyang mukha. Nakaramdaman siguro siya ng sarap. Naramdaman ko rin sa aking kamay ang biglang pagtikas ng kanyang utong.

Ahh…. sarap naman ni Ka. Rowena. Sarap nitong iyutin, sa isip-isip ko.

Medyo nanlambot na ang titi ko. Hindi katulad kanina na tigas na tigas dahil sa tindi ng kalibugan.

Maya-maya pa’y nakita ni Rowena ang panlupaypay ng titi ko.

Nagulat ako. Bigla niyang hinawakan ang aking burat at dahan-dahan niya itong sinasalsal.

Wow, sarap ng ginawa ni Ka. Rowena.

Nag-enjoy ako sa ginagawa niyang iyon.

Nakita kong biglang yumuko si Ka. Rowena sabay subo agad ng aking burat.

Napa-shit ako sa sobrang sarap na naramdaman.

Kakaiba ang init na naramdaman ng aking titi sa loob ng bibig ni Ka. Rowena.

“Ahhhhh…. sige, ituloy moooohhhh paaahhh,” bulong ko sa aking sarili.

Tiningnan ko si Ka. Rowena. Nakita kong nagtaas-baba ang ulo niya.

Dahan-dahan ang pagtaas-baba ng kanyang bibig sa aking naninigas na titi.

Kita kong hirap si Ka. Rowena nang isubo ang titi ko. May kalakihan kasi ito.

Ang init ng bibig ni Ka. Rowena. Damang-dama ko ang init… ang sarap talaga.

Tumutulo ang kanyang laway tuwing subo-subo niya ang aking manoy. Paiba-iba ang hitsura ng mukha niya.

Ilang sandali pa ay nang ramdam kong sasabog na ang aking tamod kaya pinatigil ko na siya sa pagtsupa sa mala-sardinas kong titi.

Hinugot niya ang kanyang bibig mula sa aking titi.

May mga laway at malinaw na tamod ko na nadala sa bibig ni Ka. Rowena.

Tumingin siya sa akin. Medyo nakangiti. Ginantihan ko rin siyang malamyos na ngiti.

Matapos iyon ay pinatuwad ko si Ka. Rowena.

Wala siyang tutol sa utos ko sa kanya.

Ang kinis ng puwet ni Ka. Rowena. Sobrang kinis talaga.

Pagkatuwad niya ay nakita ko ang kabuuan ng kanyang puke.

Mula sa hiwa at tinggil nito ay kitang-kita ko.

Ang kaunting bulbol niya ay ang gandang pagmasdan.

Lumuhod ako.

Hinawakan ko ang aking ahas at itinutok iyon sa naglalawang lungga ng aking bagong kasintahan sa aming kilusan.

Nang maramdaman kong nakatutok na sa makipot na butas ng puke ni Ka. Rowena ang aking malaking titi ay nagbitiw ako ng isang marahang kadyot.

“Ohhhhh… aray!” kaunting ungol ni Ka. Rowena.

Bagama’t hindi pa man ganap na nakapasok ang ulo ng aking burat ay tila nag-iba na ang mukha ni Ka. Rowena kahit hindi ko man makita ang kanyang hitsura sapagka’t nakayuko siya ng mga oras na iyon.

“Dahan-dahan lang, Kumander… masakit eh!” ang mahina niyang pakiusap sabay inayos uli niya ang kanyang puwetan para maisentro ang nakatutok kong burat sa kanyang lagusan.

Nang maramdaman kong muli na namang nakasento sa butas ng kanyang pekpek ang aking titi ay nag-umpisa na naman akong bumayo.

Naramdaman kong pumasok na ang ulo ng titi ko sa kanyang puke.

Hinigpitan ko ang pagkakahawak ko sa kanyang baywang para lalo kong maisentro ang pagpasok ng aking nagwawalang titi sa kanyang puke.

Muli akong kumadyot.

“Ooooohhhh… Kumander… ang sakit talagaaaahhh…” sabi ni Ka. Rowena na tila namimilipit sa sakit.

Hindi ko siya pinakinggan. Nagpatuloy ako sa aking ginagawa.

Isa pang ulos ang pinakawalan ko at pumasok na ang ulo ng aking titi.

Naramdaman kong parang gustong iiwas ni Ka. Rowena ang kanyang balakang dahil siguro sa hapdi na naramdaman dala ng pagpasok ng aking malaking titi sa kanyang puke.

Bagama’t basang-basa na ang kanyang puke ay nararamdaman ko pa ring hirap akong pasukin siya dahil masikip talaga ang kanyang lagusan. Ito na ‘ata ang digmaan na hirap akong nakikipaglaban.

Nasasaktan din kasi ako habang ipinapasok ko ang aking titi sa kanyang puke.

Makalipas ang ilang sandali, matapos ang ilang pagsakyod ko ay bumaon na ang aking titi sa pinakailalim ng puke ni Ka. Rowena.

Baon na baon. Sagad na sagad.

Damang-dama ko ang kaloob-looban ng puke ni Ka. Rowena. Ang init sa loob ng pekpek niya. Sarap talaga. Dahan-dahan na akong bumabayo.

Halos ang balakang ni Ka.Rowena ay sumusunod sa bawat indayog ko.

“I love you,” sabi ko kay Ka. Rowena.

“I love you toooohhhh… ahhhhh…” mahinang tugon niya na tila sarap na sarap sa kantutan naming iyon.

Ahhh…. damang-dama ko rin ang sobrang sarap habang naglabas-masok ang aking alaga sa lungga ni Ka. Rowena.

Kitang-kita kong naglapat ang aming mga ari sa bawat kanyod ko.

“Oohhh… ahhhhhh… ungggghhhh….” tila mababaliw si Ka. Rowena.

Sa posisyon naming iyon ay binilisan ko na ang aking pagtaas-baba. Mabilis na mabilis sapagka’t alam kong sasabog na si Ka. Rowena ilang beses na pagkadyot ko.

Naramdaman ko ring malapit nang pumutok ang aking tamod. Mabilis na naglabas-masok ang aking titi sa loob ng puke ni Ka. Rowena.

Ahhhh…. humigpit ang pagkakahawak ni Ka. Rowena sa likod ko. Ang kanyang mga kuko ay bumabaon din sa likod ko.

Bagama’t masakit ay tiniis ko na lang dahil mas nangingibaw ang sobrang sarap ng aming pagkakantutan kaysa sa kuko niyang nakabaon sa aking likod. Nakapikit ang mga mata ni Ka. Rowena habang patuloy siyang umuungol.

Kung kanina’y nasaktan siya nang ipasok ko ang aking titi sa kanyang puke, pero ngayon tila ninanamnam na niya ang kaligayahang ipinatikim ko sa kanya.

Hindi ko na mapigilan ang aking sarili. Sasabog na ang aking tamod.

Naramdaman ko ring lumalakas ang mga ungol ni Ka. Rowena. Oohhhh….

Kasunod niyon ay pumalandit ang aking katas sa loob ng pekpek ni Ka. Rowena.

Gayundin si Ka. Rowena ay nakaramdam ng labis na panghihina sa kantutan naming iyon.

Ningitian niya ako bago siya nakatulog gayundin ako.

Kinabukasan, maagang dumating ang ibang pangkat ng aming kilusan sa aming kuta sa magubat na bundok sa Lanao del Sur. Masamang balita ang baon nila sa amin.

SUNDAN

“Kumander, pinatay ng mga sundalo si Mang Robin kahapon,” malungkot na ibinalita ni Ka. Alfon sa akin.

Si Mang Robin ay isa sa aming mga impormante.

Isa siyang magsasaka subali’t kapag nabalitaan siyang operasyon ng mga militar sa kanilang lugar inireport niya agad sa aming pangkat.

“Ganu’n ba. Sige, magpahinga muna kayo at may mahalaga tayong lakad mamayang gabi,” bilin ko sa kanila bago ko sila nilisan.

“Sige po, Kumander.” tugon nila.

Bumalik ako sa aking silid kung saan nandoon ang aking magandang kasintahan, si Ka. Rowena.

Matapos ang aming mahalagang pagpupulong nang hapon iyon ay alerto na ang aming pangkat.

Nagsimula na kaming maglakad patungo sa isang malaking kampo ng sundalo sa lungsod ng Marawi.

Umabot sa 1,000 ang aming puwersa nang salakayin namin ang kampong iyon.

Dakong alas 2:00 nang madaling araw, pinalibutan namin ang Camp Ranao.

Nakakubli ang iba naming kasama sa paligid ng nasabing kampo.

Alerto sila sa paghawak ng kani-kanilang baril.

Gigil na gigil sa pagpapaputok at handa nang pumatay ng mga kalaban.

Nakita namin ang isang tower kung saan nakapuwesto ang ilang sundalo.

May tatlong M60 machine gun doon.

Natitiyak naming nakaalerto rin ang mga sundalong nakapuwesto sa nasabing tower.

Tahimik ang paligid ng nasabing kampo.

Tila mahigpit din ang seguridad ng mga sundalo sa kanilang kampo.

Pero nang mga sandaling iyon ay hindi nila batid na may malaking bakbakan na magaganap.

Sa operasyon naming iyon ay hindi ko kasama si Ka. Rowena kaya’t panatag ang aking kalooban.

Nananatili siya sa aming kuta sapagka’t batid kong hindi pangkaraniwan ang pagsalakay namin sa kampo ng mga sundalo.

Tumingin ako sa paligid. Lumakas ang loob ko nang makita kong nakaalerto na rin ang mga kasamahan kong kumander sa kanilang puwesto.

Ang hudyat ko na lang kanilang inaantabayanan.

Sumenyas ako sa aming mga snipper para humanda.

At ilang sandali pa’y nagkaputukan na ang mga armas ng aming mga snipper sa puwesto ng mga sundalo na nasa tower.

Laglag ang mga sundalo sa tower na iyon. Ni isang putok ay hindi sila nakaganti.

Matapos iyon ay sunud-sunod na putukan na ang nagaganap buhat sa aming kilusan.

Nakipagpalitan na rin ng putok ang mga sundalo na mabilis nagkober sa kanilang kampo.

Nakipagsabayan sila ng putok sa aming puwersa na noon ay mabangis na niratrat ang mga kalaban. Lumikha ng matinding putukan ang madaling araw na iyon dahil sa matataas at malalakas na mga uri ng baril na sabay na nagpuputukan.

Mula sa aking puwesto, ikinasa ko na ang armas kong M60 machine gun at walang humpay na diligan ko ng mga bala ang mga kalabang militar.

Hindi ako tumigil sa pagpapaputok hangga’t hindi nauubos ang bala ng aking machine gun.

Kaagad akong nagkubli sa pinagtataguan kong bato nang makita kong humagis ng hand granade sa puwesto ko ang isang sundalo na may ilang hakbang ang layo mula sa aking kinaroroonan.

Laking gulat ko nang malaman kong hindi nakarating sa akin ang inihagis na granada.

Nakita kong nag-thumbs up ang isa sa mga kasama ko, na ang ibig sabihin ay nasapol niya ang sundalo na nagtangkang maghagis sa akin ng nasabing granada.

Ilang sandali pa ay nagliwanag ang buong paligid ng Camp Ranao.

Bunsod iyon ng pagkasunog ng mga 6×6 trucks na nasa loob ng nasabing kampo.

Kitang-kita kong nagtakbuhan ang ilang mga sundalo para magtago subali’t bago pa man sila makarating sa isang lugar na tangka nilang pagkoberan ay nahagip na sila ng mga bala buhat sa amin.

Kaliwa’t kanan ang putukan. Tila walang kaubusan ang aming mga bala.

Makalipas ang ilang sandali ay unti-unti nang humuhupa ang mga putok sa panig ng militar.

Naging maingat kami habang papalapit sa kanila upang matiyak kung patay na ang ilan sa kanilang mga kasamahan.

Habang papalapit kami sa kampo ay nagpaputok ng kani-kanilang baril ang ilang sundalo na sa tantiya namin ay hindi na umabot sa dalawampu ang mga iyon.

Unti-unti silang nalalagas dahil sa mga snipper namin na bawat putok ng armas ay tiyak na bulagta ang kalaban kapag lumutang sa kanilang pinagtataguan.

Dahan-dahan kaming umuusad palapit sa kampong iyon.

Nang makailang metro na kami ay sumambulat ang isang malakas na pagsabog mula sa kanang bahagi ng aking puwesto kung saan naroon ang mahigit sa 200 kasapi ng aming kilusan.

Malakas na yanig at nagliwanag ang paligid doon at nasaksikhan kong tumalipon ang ilan sa mga kasamahan namin nang tamaan ng pagsabog na iyon.

Sabay-sabay kaming nagkubli at saglit na nakiramdam sa paligid.

Isa pang malakas na pagsabog ang sumambulat sa bahaging kanan ng aking kinaroroonan.

Narinig namin ang mga ugong na tila paparating sa aming pinagtataguan.

Mabilis kaming bumalikwas at nagtakbuhan palayo para makaiwas sa posibleng pagtama ng mga bomba na pabagsak sa aming kinaroroonan.

Sunud-sunod pang mga putok na iba’t ibang uri ng baril na umaalingawngaw isang kilometro mula sa kampong iyon.

Kaagad akong naghudyat sa aking mga kasamahan na ‘wag lisanin ang Camp Ranao at sa halip ay harapin ang mga sundalong paparating at makipagbakbakan ng harap-harapan sa kanila.

Marahil, nakatawag na sa kanilang headquarters ang mga sundalo na nasa Camp Ranao ilang minuto nang umusbong ang matinding bakbakan sa kampo na aming sinalakay.

Ginamitan namin ng mga bazooka ang mga kalabang sundalo kaya’t hirap silang makausap palapit sa amin.

Wala ring humpay sa pagbato ng mga granada ang iba naming tropa doon sa panig ng mga kalaban.

Nakaalerto rin ang aming mga snipper sa mga puno na bumabaril sa nakikitang kalaban.

Nakapuwesto na kami kaya’t tagilid ang mga militar na bawiin ang kanilang kampo matapos namin itong makubkob.

Walang puknat ang palitan ng mga putok ng mga oras na iyon.

Habang patuloy ang bakbakan, napansin kong marami na sa aming panig ang nalagas.

Kinakabahan ako sa pangambang baka maubos kami.

Bandang alas singko ng umaga, kasabay ng unti-unting pagliwanag ng paligid, wala pa ring hupa ang bakbakan.

Nakipagpalitan pa rin ng putok ang aming kilusan sa mga sundalo.

Nagpasya na kaming umurong nang magsidatingan na ang anim na helicopter ng pamahalaan.

Sumugod din ang mga tangke de giyera ng mga sundalo mula sa aming kinaroroonan.

Habang paatras kami ay tumaas pa ang bilang ng mga nasawi sa aming panig.

Diniligan kami ng mga bala buhat sa mga helicopter.

Ang aming mga snipper ay nagkalaglagan matapos banatan ng tangke de giyera ang kanilang pinagkukublian.

Habang paatras kami ay inutos ko sa aking mga kasamahan na ‘wag nang magpaputok nang kanilang baril para hindi kami masundan ng mga sundalong humahabol sa amin.

Nakaligtas ang ilan sa amin subali’t ang mga bangkay ng aming mga kasamahan ay hindi na namin natanggay kasabay ng aming pagkatakas.

Habang naglalakad kami pabalik sa aming kuta, bigla kaming naalarma nang makaengkuwento namin ang isang grupo ng mga sundalo.

Sumiklab na naman ang matinding bakbakan.

Kanya-kanya sa pagtago. Nakipagpalitan kami ng putok sa mga kalaban.

Sa loob ng mahigit kalahating oras na bakbakan ay todas ang mahigit 20 sundalo sa engkuwentrong iyon.

Mabilis naming kinulimbat ang mga armas ng mga namatay na sundalo bago kami sumibat.

Sumiklab naman ang matinding bakbakan. Kanya-kanya na sa pagtago. Nakipagpalitan kami ng putok sa mga kalaban.

Sa loob ng mahigit kalahating oras na bakbakan ay todas ang mahigit 20 sundalo sa engkuwentrong iyon.

Mabilis naming kinulimbat ang mga armas ng mga namatay na sundalo bago kami sumibat.

Sa loob ng ilang taong pakikibaka na magtagumpay kami sa aming hangarin na makamit ang demokrasya at kalayaan sa bansa, tila hanggang ngayon ay hindi pa rin ito nasusungkit ng mga dati kong kasama.

Kasabay ng pagkakaupo ni dating Pangulong Corazon Aquino noong 1986, sumuko ako sa pamahalaan kasama ang daan-daang kong kasapi sa kilusan.

Marami nang buhay ang nalagas sa aming panig maging sa tropa ng pamahalaan pero sadyang ang pangarap naming pagbabago sa bansa ay nananatili na lamang pangarap.

Masakit tanggapin na mawalan ka ng mga kaibigan dahil lamang sa walang kuwentang pakikipagbakbakan.

Ito rin ang dahilan kung bakit ako sumuko sa pamahalaan.

Nangangamba ako na lalo pang dumanak ang dugo dahil lamang sa hangaring pagbabago.

Para sa akin, wala sa gobyerno ang pagkakamali kundi nasa tao.

Sa ngayon, mas pinili ko pang mamuhay kapiling ang tatlo kong anak at aking misis na si Rowena, na dati kong kasama sa kilusan.

Masaya kaming namumuhay ngayon dito sa Makati at ilang taon na rin kaming naninirahan dito.

Matapos kaming sumuko noong 1986 ay kaagad kaming lumuwas ni Rowena dito sa Maynila para dito mamumuhay ng tahimik.

Lumago naman ang aming negosyo at masaya ako dahil lumaking mabait at masunurin ang aming mga anak.

Ang panawagan ko na lamang sa mga kasapi ng makakaliwang grupong New People’s Army na hanggang ngayon ay patuloy na nakikibaka, tama na ang pagbabakasali na makamit ninyo ang sinasabi ninyong demokrasya para sa bayan.

Marahil ay hindi ninyo nalalaman na ang labis nating paghahangad ay nauwi sa karahasan at bumuwis pa ito ng maraming buhay.

Bumaba na kayo sa bundok para sumuko sa pamahalaan at mamuhay ng tahimik kapiling ang mahal inyong mahal sa buhay, tulad ng aking pamilya. Nawa’y magsilbing aral sa inyo ang kanta ng bandang Asin na may pamagat na “Gising na Kaibigan”, lalo na ang lyrics nitong;

Kaysarap ng umaga lalo na’t kung ika’y gising

Tanghali maligaya kung ika’y may makakain

Ang gabi ay mapayapa kung mahal sa buhay ay kapiling

Kaysarap ng buhay lalo na’t alam mo kung saan papunta.